Rolin e ndërmjetësit për lirimin e pesë të burgosurve britanikë nga Rusia e mori ish-pronari i Chelsea Roman Abramovich, madje duke treguar simpatinë e tij për ata njerëz që kaluan tmerrësisht nga duart e ushtarëve rusë.
55-vjeçari rus fluturoi të burgosurit britanikë John Harding, Sean Pinner, Aiden Ashlin, Dylan Haley dhe Andrew Hill me avionin e tij privat nga Rusia në Arabinë Saudite.
Siç raporton gazeta britanike “Daily Mail”, britanikët u dërguan në suita luksoze me sedilje lëkure me Abramovich duke u dhënë atyre iPhone krejt të rinj në mënyrë që të telefononin familjet dhe miqtë e tyre për t’i njoftuar se po ktheheshin në shtëpi.
Në prononcimet e tij për gazetën “The Sun”, John Harting, i cili pati fatin të ishte një nga të burgosurit që shijoi udhëtimin me avionin privat ultraluksoz të ish-mikut të ngushtë të Putinit, shpejtoi ta lavdëronte. “Ai është një legjendë. Ne e adhurojmë atë dhe jam shumë mirënjohës për përpjekjet e tij.’ Sigurisht, siç e pranoi ai, në fillim nuk e njohu. “Nuk e kuptova dhe Sean më tha se i ngjante atij. Ai iu afrua në aeroplan dhe e pyeti se nga ishte dhe Roman i tha nga Londra. Pastaj britaniku u përgjigj: Ti dukesh si Roman Abramovich dhe ai më pas zbuloi identitetin e tij: “Kjo sepse jam unë, zotëri”. Ai nuk mund ta besonte atë.
Mediat britanike theksojnë se oligarku rus 55-vjeçar ka luajtur dje një rol katalitik në lirimin e pesë të burgosurve britanikë, të cilët mbaheshin robër nga rusët prej muajsh. Ata po përballeshin me dënimin me vdekje, por arritën të liroheshin dhe të merrnin trajtim “mbretëror” në avionin privat të Abramovich.
Si dhe një iPhone 13, të cilin ia dha çdo të burgosuri britanik, Abramovich i përfshiu ata në biseda rreth futbollit dhe i trajtoi me një vakt të bollshëm me biftekë, kanape dhe tiramisu gjatë fluturimit nga Moska në Riad.
Ndërsa një nga robërit, John Harding, tha: “Sean po fliste me të për futbollin për një kohë të gjatë dhe unë po flisja me ndihmësin e tij. Ai më tha se Roman Abramovich ishte i rëndësishëm në kthimin tonë. Është e mahnitshme të mendosh se ai ishte i përfshirë. Ukrainasit e respektojnë shumë dhe tani e respektojmë edhe ne… ai ka bërë shumë për ne dhe ne nuk mund ta falënderonim sa duhet. Ai është një person vërtet i dashur. Ai është një legjendë – ne e duam shumë dhe i jam mirënjohës për përpjekjet e tij”, tha ai.
Kujtojmë se Abramovich dyshohet se mori rolin e “paqebërësit” kur ish-miku i tij, presidenti rus Vladimir Putin, urdhëroi pushtimin rus të Ukrainës më 24 shkurt. Më pas ai u sanksionua nga Britania dhe përfundimisht u detyrua të shesë Chelsean.
Por tani kuptohet se ai ka luajtur një rol kyç, së bashku me princin saudit të kurorës, Mohammed bin Salman, në negocimin e një shkëmbimi të të burgosurve që çoi në lirimin e katër militantëve dhe një punonjësi të ndihmës.
Tortura e stilit të Guantanamos, e vuajtur nga një prej të burgosurve britanikë
John Harding, tha ai, po shërbente në Ukrainë si mjek në batalionin e dytë të regjimentit Azov.
Ai u dorëzua dhe u kap rob në maj kur njësisë së tij i mbaruan municionet ndërsa ishte në fabrikën e çelikut Azovstal në portin e rrethuar të Mariupolit në Ukrainën lindore. Pas arrestimit, rusët e hipën në një autobus ku qëndroi aty për tre ditë, duke ngrënë biskota dhe ujë të pistë.
Ai tha se ishte i burgosur në tre burgje të ndryshme, duke përfshirë një që ai e quajti “Ana e errët”, në Donetskun rusishtfolës. Atje shpesh rrihej rëndë nga rojet lokale.
Ai ende nuk mund të fshijë nga kujtesa rrahjen më të keqe nga një grup gardianësh që qeshën me ironi duke përdorur praktika që të kujtojnë burgun-ferrin e Guantanamos . I vunë, siç thotë ai, një çantë mbi kokë dhe më pas e prangosën ndërsa filluan ta rrahin pa mëshirë për gjysmë ore. Dhe nuk u ndalën me kaq. Ata filluan ta shkelmojnë dhe kërcejnë mbi të, duke i thyer pjesën më të madhe të brinjëve dhe duke e lënë të rrjedh gjak kur urinonte.
“Ajo ishte koha më e keqe… mënyra se si na trajtuan ishte e tmerrshme. Në mendjen time vazhdoja të thosha për të ngushëlluar veten: “Motra më godet më fort” . Nëse do ta dija se si do të silleshin me ne para se të dorëzoheshim, do të kisha qëndruar në fabrikën e çelikut dhe do të kisha krijuar një ekip snajperësh duke u përpjekur të vriste disa prej tyre para se të vrisja veten”. Ai shton:
“Të burgosurit e tjerë dhe unë u përpoqëm ta mbanim moralin lart duke qeshur me njëri-tjetrin në qeli. Dikur bënim shaka sesi na pëlqente bifteku ynë i gatuar, pasi hanim vetëm bukë”.
